Ο ελληνικός κινηματογράφος αποχαιρετά έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς και γοητευτικούς του εκπροσώπους. Ο Άλκης Γιαννακάς, ο ηθοποιός που ενσάρκωσε με μοναδικότητα το πρότυπο του “ωραίου κακού”, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών, αφήνοντας πίσω του μια βαθιά καλλιτεχνική κληρονομιά και μια αίσθηση ρομαντικής νοσταλγίας για την εποχή του παλιού ελληνικού σινεμά. Με ρόλους που σημάδεψαν τη συνείδηση του κοινού και εμφάνιση που παρέπεμπε σε σταρ της εποχής, ο Γιαννακάς έγινε το σύμβολο μιας γενιάς που αγάπησε τον κινηματογράφο όταν ακόμη είχε αθωότητα, γοητεία και προσωπικότητα.

Η αποχώρησή του από τη σκηνή και τα φώτα της δημοσιότητας στα τέλη της δεκαετίας του ’80 έγινε με την ίδια διακριτικότητα που χαρακτήριζε τον ίδιο ως άνθρωπο. Όμως η μνήμη του και η παρουσία του στη συλλογική κινηματογραφική μνήμη θα παραμείνουν ζωντανές.

Ο Άλκης Γιαννακάς γεννήθηκε στην Αθήνα στις 28 Μαρτίου 1945 και εξελίχθηκε σε μια από τις πλέον εμβληματικές φυσιογνωμίες του ελληνικού κινηματογράφου της δεκαετίας του ’60 και του ’70. Η γοητευτική του εμφάνιση και η αμεσότητά του μπροστά στον φακό τον κατέστησαν ιδιαίτερα αγαπητό στο κοινό, ενώ οι ρόλοι που του ανατέθηκαν αντανακλούσαν συχνά είτε την εικόνα του “καλού παιδιού” είτε, πιο χαρακτηριστικά, του “γοητευτικού αλήτη” – ένα πρότυπο που εκείνος απογείωσε.

Η πρώτη του μεγάλη επιτυχία ήρθε το 1963 με την ταινία «Ένας ντελικανής», μέσα από την οποία αναδείχθηκε ως νέο ταλέντο, γεμάτο νεανική ένταση και δραματική παρουσία. Δύο χρόνια αργότερα, το 1965, ο ρόλος του στο «Ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη» δεν τον καθιέρωσε απλώς – τον ταύτισε για πάντα με μια εικόνα: αυτή του “ωραίου κακού”, του άντρα που, παρότι κινείται στα όρια του κοινωνικά αποδεκτού, διατηρεί μια εσωτερική ευγένεια και τιμιότητα που συγκινεί.

Ο Γιαννακάς δεν ήταν απλώς ένας όμορφος άντρας της εποχής – ήταν ένας ηθοποιός με ευαισθησία, βάθος και στιβαρότητα στον λόγο και την ερμηνεία του. Συμμετείχε σε πολυάριθμες παραγωγές, τόσο στον κινηματογράφο όσο και στο θέατρο, όμως από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 αποφάσισε να αποσυρθεί διακριτικά από τη δημόσια ζωή. Επέλεξε να ζήσει μια ήσυχη καθημερινότητα στην Αθήνα, μακριά από την έκθεση των μέσων και τη φθορά της επανάληψης, έχοντας στο πλευρό του την επί 25 χρόνια σύντροφό του.

Η είδηση του θανάτου του επιβεβαιώθηκε από την ίδια, η οποία συγκινημένη ανέφερε πως “κάναμε όνειρα, αλλά η ζωή τα έφερε αλλιώς”. Ο Άλκης Γιαννακάς έφυγε τα ξημερώματα της Κυριακής, 13 Οκτωβρίου 2025, και η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη στο Ελληνικό.

Η απώλεια του Γιαννακά δεν είναι απλώς μια ακόμα απώλεια ενός παλιού ηθοποιού. Είναι η αποχώρηση ενός συμβόλου. Ενός ανθρώπου που σημάδεψε την ελληνική οθόνη με αυθεντικότητα, ρομαντισμό και στυλ. Μιας μορφής που συνέδεσε το πρόσωπό της με τη χρυσή εποχή του ελληνικού σινεμά, τότε που οι χαρακτήρες είχαν ψυχή και τα βλέμματα μιλούσαν πιο δυνατά από τις λέξεις.

Ο Άλκης Γιαννακάς φεύγει, αλλά δεν χάνεται. Ζει στις εικόνες, στους ρόλους του, στις αναμνήσεις όσων αγάπησαν τον ελληνικό κινηματογράφο και αναγνωρίζουν το ανεπιτήδευτο ταλέντο του. Η ιστορία τον κατέγραψε ως τον “ωραίο κακό” της Φωκίωνος Νέγρη, μα ο χρόνος θα τον θυμάται ως έναν από τους τελευταίους πραγματικούς κυρίους της μεγάλης οθόνης. Η διακριτική του πορεία, η σεμνή αποχώρησή του και η ανεξίτηλη εντύπωση που άφησε στους θεατές, του εξασφαλίζουν μια θέση στο πάνθεον της κινηματογραφικής μας μνήμης. Αντίο Άλκη Γιαννακά – σε ευχαριστούμε για την τέχνη, την ομορφιά και την αλήθεια σου.