Μια γνώριμη φωνή της ελληνικής δημοσιογραφίας σίγησε τα ξημερώματα της Κυριακής. Ο Δημήτρης Κωνσταντάρας —δημοσιογράφος, συγγραφέας, παραγωγός ραδιοφώνου και τηλεόρασης, αλλά και άνθρωπος που δοκίμασε τις δυνάμεις του στα κοινά— έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 79 ετών. Η είδηση επιβεβαιώθηκε από σειρά μέσων και συγκίνησε ιδιαίτερα, καθώς ο ίδιος υπήρξε γιος του αείμνηστου ηθοποιού Λάμπρου Κωνσταντάρα και πατέρας του δημοσιογράφου Λάμπρου Κωνσταντάρα, συνδέοντας τρεις γενιές με τον δημόσιο λόγο και τον πολιτισμό.

Την απώλεια σφράγισε με μια συγκλονιστική ανάρτηση ο γιος του, ο οποίος μίλησε για το τελευταίο τους τηλεφώνημα, για μια πρόσφατη φωτογραφία γενεθλίων (6 Αυγούστου), για το καπέλο-ενθύμιο από το Moulin Rouge, για την εξαντλητική διετία προβλημάτων υγείας, ακόμη και για το δαχτυλίδι-οικογενειακό φυλαχτό που πέρασε από πατέρα σε γιο, όπως είχε κάνει ο ίδιος το 1985 στο Ασκληπιείο. Λόγια-μνήμη που φώτισαν το προσωπικό αποτύπωμα πίσω από τα βιογραφικά στοιχεία.

Το πορτρέτο ενός «ανθρώπου των μέσων» με δημόσια παρουσία

Ο Δημήτρης Κωνσταντάρας υπηρέτησε για δεκαετίες τη δημοσιογραφία σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνο, τηλεόραση και αργότερα στο διαδίκτυο. Παράλληλα ασχολήθηκε με τη συγγραφή (πολλαπλά βιβλία) και τη διδασκαλία νέων ανθρώπων της επικοινωνίας, αφήνοντας ίχνος σε περισσότερα από ένα πεδία της δημόσιας σφαίρας

Η πορεία του δεν περιορίστηκε στα ΜΜΕ. Εντάχθηκε ενεργά στα κοινά, με θητείες στην αυτοδιοίκηση και την κεντρική πολιτική σκηνή, αξιοποιώντας την εμπειρία του από την ενημέρωση σε ρόλους λήψης αποφάσεων. Η βιογραφική του διαδρομή —από τις σπουδές Φιλολογίας έως τις δημόσιες θέσεις και τις εκδόσεις— τον ανέδειξε ως πολυσχιδή προσωπικότητα της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Στα τελευταία χρόνια, σύμφωνα με όσα έχουν δημοσιοποιηθεί από την οικογένεια, αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα υγείας, χωρίς να απολέσει τη χαρακτηριστική σεμνότητα με την οποία κινήθηκε πάντα στον δημόσιο χώρο.

Το νήμα της μνήμης

Η περίπτωση του Δημήτρη Κωνσταντάρα φωτίζει κι ένα ευρύτερο, άυλο κεφάλαιο: πώς άνθρωποι της ενημέρωσης, έχοντας περάσει από μικρόφωνα και φακούς, διαμορφώνουν για δεκαετίες την αντίληψή μας για τα γεγονότα —και πώς, όταν έρχεται η ώρα της αποχώρησης, αυτό που μένει είναι η αίσθηση του μέτρου, της ευγένειας και της καθαρής σχέσης με το κοινό. Η δημόσια περσόνα του συνδέθηκε με το οικογενειακό του αποτύπωμα, ένα συνεχές ανάμεσα στον πολιτισμό, τη δημοσιογραφία και τη σύγχρονη δημόσια ζωή.

Ο Δημήτρης Κωνσταντάρας αποχαιρετάται ως ένας άνθρωπος που ένωσε με φυσικότητα ρόλους: του δημοσιογράφου που σέβεται τον θεατή και τον αναγνώστη, του παραγωγού που αφουγκράζεται την εποχή του, του συγγραφέα που καταγράφει τις μνήμες της και του πολίτη που αναλαμβάνει ευθύνη. Για την οικογένειά του, τους φίλους και τους συνοδοιπόρους του στα ΜΜΕ, μένει το προσωπικό κενό· για το ευρύτερο κοινό, μένει η μνήμη ενός ύφους που μας λείπει: νηφάλιο, ανθρώπινο, ουσιαστικό. Καλό του ταξίδι.

Δημήτρης Κωνσταντάρας